လောကတွင်းသို့ ခုန်ဆင်းသည့်နေ့

“လောကဿ ဒဿေတာရော” ဆိုတဲ့ အက္ခရာစုလေးကို အရမ်း ကြိုက်တယ်။ “လောကကြီးကို မြင်စေသူများ”လို့ မိဘတွေကို ရည်ညွှန်းထားတာလေ။ အဓိပ္ပါယ်က ရှင်းနေတာပဲနော။ ဒီမှာ နောက်စကား တစ်ခု ထပ်လာပြန်တယ်။ “ဗဟူပကာရာ”တဲ့။ အလွန်တရာ ကျေးဇူးများတယ်”လို့ ဆိုလိုတယ်။ မြင်အောင်ပြတဲ့သူတွေဟာ ဘယ်လောက်များ ကျေးဇူးတင်ထိုက်သလဲလို့ တွေးတောစဉ်းစားလို့ မပြီးနိုင်။ တကယ်တော့ ဖြတ်သန်းခဲ့တဲ့ အချိန်တွေ လုံလောက်အောင် ကြာမြင့်ခဲ့ပြီပဲ။



မွေးနေ့အမှတ်တရ ကဗျာလေးတစ်ပုဒ်ရေးဖို့ ကြိုးစားတာ ဘယ်လိုမှ မဖြစ်ဘူး။ ဒါနဲ့ မနှစ်က နတ္ထိ၂၂မှာ တင်ခဲ့တဲ့ ကဗျာတွေပဲ ပြန်တင်လိုက်တယ်။ ဒီကဗျာတွေကို ရေးခဲ့တာတော့ အတော် ကြာနေပါပြီ။ ၁ဝနှစ်နီးပါးလောက် ရှိနေပြီ။ ဒါပေမယ့် ရင်ထဲမှာတော့ အမြဲ သစ်လွင်နေဆဲ။ ရင်ခုန်သံတွေ မဆိတ််သုဉ်းသရွေ့ ရှင်သန်နေလိမ့်မယ်လို့ ယုံကြည်ရင်း…။

၁။ “န”

မာတာ ဟိ ပုတ္တဿ ဗဟူပကာရာ၊
တသ္မာ ဂဝေသိ ံ ဣဓ ဧ၀ရူပံ။
တဿာယ ဆာယာပိ မယာ န ဒိဋ္ဌာ။
သာ ဂစိ ္ဆ မေ စက္ခုပထံ ဇဟိတွာ။

အမေဆိုတာ သားအပေါ် အလွန် ကျေးဇူးများတာပါ။
ဒါကြောင့့် လောကကြီးထဲမှာ အမေ့ကို လိုက်လံရှာဖွေခဲ့တယ်။
ဟင်…..အမေ့ အရိပ်ကလေးကိုတောင် ငါ မမြင်ခဲ့ရဘူး။
အမေဟာ ငါ့မျက်စိအောက်က ပျောက်သွားခဲ့ပါပေါ့လား။


၂။ “အတ္ထိ”

ဂါယန္တိ ဂီတံ ရုဓိရာနိ ကာယေ၊
သြက္ကန္တနိဒ္ဒေါ.မှိ တမေ၀ သုတွာ။
မာတာ ပဝတ္တေသိ သုဂီတသဒ္ဒံ၊
ပုတ္တဿ အနေ္တာဟဒယေ ၀သိတွာ။

ငါ့ကို်ယ်ထဲမှာ သွေးစက်လေးတွေ တေးသီဆိုနေကြတယ်။
အဲဒီ့ တေးသံကို နားဆင်ရင်းနဲ့ ငါ အိပ်ပျော်ရတာပါ။
အော်…အမေဟာ ငါ့ရဲ့နှလုံးသားထဲမှာ နားခိုရင်းနဲ့
သံစဉ်လှလှလေးတွေ ဖန်တီးနေလေရဲ့…။