ဇမ္ဗူဒိပ်မှာ မြတ်ဗုဒ္ဓ နှစ်ကြိမ်နှစ်ခါ ပွင့်တော်မူခဲ့တယ်။ ဘီစီ ၆ရာစုမှာ ပထမအကြိမ်အနေနဲ့ ဗုဒ္ဓဂယာမှာ သမ္မာသမ္ဗုဒ္ဓ ပွင့်ထွန်းခဲ့ပြီး အေဒီ ၁ရာစုမှာ ဒုတိယအကြိမ်အနေနဲ့ မထုရာမှာ ဗုဒ္ဓရုပ်ပွားတော် စတင် ပေါ်ပေါက်ခဲ့တာ။ တကယ်တမ်းကျတော့ သုံးကြိမ် ပွင့်တယ်လို့တောင် ပြောရင်ရတယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ လက်ရှိ ပါကစ္စတန် အနောက်မြောက်ဒေသဖြစ်တဲ့ ဂန္ဓာရဟာ မထုရာနဲ့ ခေတ်ပြိုင်ပဲ။ အဲဒီက လက်ရာတွေက ဂရိနွယ်တယ်။ မထုရာကတော့ အိန္ဒိယရိုးရာဟန်ပဲ။ ဒါပေမယ့် ဒီဒေသနှစ်ခုကတော့ အပြန်အလှန် လွှမ်းမိုးသက်ရောက်မှုတွေ ရှိကြတယ်။
မထုရာမြို့ကို မြတ်ဗုဒ္ဓကိုယ်တော်တိုင် ကြွရောက်တော်မူခဲ့ဖူးတယ်။ အဲဒီတုန်းက မြို့နာမည်က မဓုရာတဲ့။ လမ်းကြမ်းတယ်။ ဖုန်ထူတယ်။ ခွေးဆိုး ပေါတယ်။ ဘီလူးကြမ်းတွေ ရှိတယ်။ ဆွမ်းကွမ်း ရှားတယ်လို့ မြတ်ဗုဒ္ဓက ဒီမြို့ရဲ့ အပြစ်တွေကို ဟောခဲ့ဖူးတယ်။
ဒီမြို့လေးကို နှစ်ကြိမ် ရောက်ဖူးတယ်။ အိန္ဒိယရောက်ခါစ ၂၀၀၅ ဇူလိုင်လနဲ့ ဒီနှစ် ဖေဖော်ဝါရီလတုန်းကရယ်။ ဖာဟီယန်တို့ ရွှင်ဆန်တို့ကတော့ နှစ် ၁၆၀၀လောက် စောပြီး ရောက်ခဲ့ကြပြီးပြီ။ အဲဒီကို သွားခဲ့တဲ့ အဓိက ရည်ရွယ်ချက်က မထုရာပြတိုက်ကို သွားကြည့်တာ။ Aniconic ခေတ်ကနေ Iconicကာလ အပြောင်းအလဲ ပုံရိပ်တွေဖြစ်တဲ့ ဗုဒ္ဓရုပ်ပွားတော် အတော်များများ စုဆောင်းထားတဲ့ ပြတိုက်တစ်ခုပါ။ “ဗာတိံသ လက္ခဏူပေတာ-သီတာနုဗျဉ္ဇနာဓရာ”ဆိုတဲ့ ဂါထာအပိုင်းအစလေးတစ်ခု ရင်ထဲမှာ စွဲနေတာ ကြာလှပြီပေါ့။ လက္ခဏာတော်ကြီးငယ် အသွယ်သွယ်နဲ့ စုံလင်ပြည့်ဝတော်မူတဲ့ မြတ်ဗုဒ္ဓရဲ့ကိုယ်စားရုပ်ပွားတော်ကို ဂုဏ်တော်ထုံမွှမ်း ပုံတော်မှန်းပြီး စတင်ဖန်တီးခဲ့သူများရဲ့ စွဲလမ်းသက်ဝင်ယုံကြည်ချက်အတွေးမျှင်တွေကို ရော်ရမ်းမှန်းဆရင်း မထုရာမြို့လေးကို နောက်တစ်ကြိမ် သွားခွင့်ရဖို့ စောင့်ဆိုင်းနေမိတယ်။
